ஒன்றுமில்லாமை

உறுத்தலை இன்னும் நீட்டித்துக்கொள்ள வேண்டாம் என்று நினைத்தான். எதையும் மாற்றாமல் மறைக்காமல் சொல்லிவிட முடிவு செய்து மனைவியை அழைத்தான்.

‘உன்னிடம் ஒன்று சொல்ல வேண்டும். நீ ஒருவேளை அதிர்ச்சியடையலாம்.’

‘என்ன?’

‘இதற்காக நான் வருத்தப்படப் போவதில்லை. மன்னிப்பும் கேட்கமாட்டேன். ஆனாலும் உன் வருத்தத்தை நான் புரிந்துகொள்வேன்.’

‘சரி, சொல்.’

‘நான் மதம் மாறப் போகிறேன்.’

‘என்ன?’

‘ஆம். இது அவசரமாக எடுத்த முடிவல்ல. சில மாதங்களாக இதனைச் சிந்தித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். நிறைய படிக்கிறேன்.’

‘கவனித்தேன்.’

‘எனக்கு ஏதோ ஒன்று குறைகிறது. இந்த மாற்றம் அதை நிவர்த்தி செய்யும். ஆனால் என் தனிப்பட்ட முடிவு உன்னை பாதிக்குமானால் நிச்சயமாக அது பற்றிய கவலை எனக்கு இருக்கும்.’

‘எப்படி பாதிக்கும் என்று நினைக்கிறாய்?’

‘தெரியவில்லை. வழிபாடு. பழக்க வழக்கங்கள். நடவடிக்கைகள்…’

‘என் கணவனாகத் தொடர்வாய் அல்லவா?’

‘ஆம்.’

‘குடும்பம் நடத்த உன் பங்குத் தொகையைத் தந்துவிடுவாயல்லவா?’

‘ஆம். அதெல்லாம் அப்படியேதான்.’

‘என்னையும் மாறக் கட்டாயப்படுத்துவாயா?’

‘இல்லை.’

சில வினாடிகள் யோசித்தாள். பிறகு நெருங்கி வந்து, ‘நாம் குழந்தை பெற்றுக்கொள்ள இந்த வருடம் முடிவு செய்திருக்கிறோம். அதில் மாற்றம் இருக்காது அல்லவா?’

‘இருக்காது.’

‘குழந்தை பிறந்தால் பெயரிடும் வாய்ப்பு என்னுடையது என்று ஏற்கெனவே பேசியிருக்கிறோம். மாற மாட்டாய் அல்லவா?’

‘இல்லை.’

‘பள்ளியில் சேர்க்கும்போது உன் மத அடையாளத்தை அதற்குத் தருவாயா?’

‘இல்லை.’

‘ஆக நீ மட்டும் மாறிக்கொள்கிறாய்.’

‘ஆம்.’

‘நம் காதல் அப்படியேதான் இருக்கும்.’

‘சந்தேகமில்லை.’

‘சரி, ஒரு முத்தம் கொடு.’

நெருங்கி, அணைத்து முத்தமிட்டான். ‘உனக்கு அதிர்ச்சியாக இல்லையா?’ என்று கேட்டான்.

‘இல்லை. நம் திருமணத்துக்குப் பிறகு நீ ஏழு கம்பெனிகளுக்கு வேலை மாறியிருக்கிறாய். அப்போதெல்லாமும் நான் அதிர்ச்சி அடையவில்லை’ என்று சொன்னாள்.