பிரியாணி

அதிகாலை மூன்றரை மணிக்குத் தொலைபேசியில் அழைத்து விவரம் சொன்னார்கள். உடனே கிளம்பி ஸ்டேஷனுக்கு வரவும். மதியம் ஒரு மணி வரை ஏர்போர்ட் ட்யூட்டி. பெரியசாமி கண் எரிச்சலுடன் குளித்து, யூனிஃபார்ம் அணிந்து புறப்படத் தயாரானபோது மணிமேகலை அவருக்குக் காப்பி கொடுத்தாள்.

‘ஒரு மணிக்கு வீட்டுக்கு வந்திடுவிங்க இல்ல?’

‘ஆமா.’

விடைபெற்று வெளியே வந்து அவர் சைக்கிளை எடுத்தபோது சொன்னாள். ‘ரொம்ப நாளாச்சி. பிரியாணி வாங்கிட்டு வாங்களேன். பிள்ளைங்க ஆசையா சாப்டும்.’

‘சரி. ஆனா வர லேட்டானா சிக்கல் ஆயிருமே?’

‘அதெல்லாம் பரவாயில்லை’ என்று சொன்னாள். ‘ரொம்ப பசிக்குதுன்னிச்சிங்கன்னா நைட்டு வெச்ச ரசமும் கொஞ்சம் சோறும் இருக்குது. சமாளிச்சிக்குவேன்.’

விடிவதற்குச் சற்று முன்னதாகப் பெரியசாமி ஏர்போர்ட் கார்கோ அருகே வந்து குழுவில் சேர்ந்துகொண்டார். ஐம்பதடிக்கு ஒருவர் வீதம் இடம் பிரித்து இன்ஸ்பெக்டர் கலையச் சொன்னதும் பெரியசாமி மீண்டும் சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு கத்திப்பாரா மேம்பாலம் தொடங்கும் இடத்துக்கு வந்து சேர்ந்தார். தேர்தல் காலம். தினமும் தலைநகரில் இருந்து யாராவது வந்துகொண்டுதான் இருப்பார்கள். இங்கிருந்து யாராவது போய்க்கொண்டுதான் இருப்பார்கள்.

ஆனால் அன்றைக்கு அவருக்கு நேர்ந்த அனுபவம் வினோதமாக இருந்தது. யார் வருகிறார்கள் என்று இன்ஸ்பெக்டர் சொல்லவில்லை. மிக முக்கியமான பிரமுகர் ஒருவர் வந்து போகும் வரை டூட்டியில் இருந்தாக வேண்டும் என்று மட்டும்தான் சொன்னார். வருபவர் அரை நாளிலேயே திரும்பிச் செல்கிறார் என்றால் நிச்சயமாக அது அரசியல்வாதியாக இருக்க முடியாது என்று பெரியசாமி நினைத்தார். விவரங்கள் தானாக வந்தால்தான் உண்டு. இதையெல்லாம் கேட்க முடியாது.

கத்திப்பாரா மேம்பாலத்தின் மீது கிண்டிக்குச் செல்லும் திருப்பத்தின் தொடக்கத்தில் பெரியசாமி நின்றுகொண்டிருந்தார். பதினொரு மணிக்குப் பிறகு மெல்ல உலாவத் தொடங்கினார். நடுவே இரண்டு முறை மணிமேகலைக்கு போன் செய்து பேசினார். மூத்தவன் நண்பர்களுடன் கிரிக்கெட் விளையாடப் போகிறேன் என்று சொன்னான். ‘பாத்து பத்திரமா அடிகிடி பட்டுக்காம ஆடுப்பா’ என்று சொல்லிவிட்டு, சின்னவள் பிறந்த நாள் வருகிறது; துணி எடுக்க வேண்டும் என்று மணிமேகலையிடம் நினைவுபடுத்தினார். பன்னிரண்டு மணி ஆனபோது அவருக்கு மிகவும் சோர்வாக இருந்தது. எடுத்து வந்திருந்த தண்ணீர் தீர்ந்துவிட்டிருந்தது. ஐம்பதடி தள்ளி நின்றிருந்த சக கான்ஸ்டபிளிடம் தண்ணீர் கேட்டுக் குடித்துவிட்டு மீண்டும் தன் இடத்துக்கு வந்து நின்றுகொண்டார்.

வருகிற பிரமுகர் எத்தனை மணிக்கு வருவார் என்று இன்ஸ்பெக்டர் சொல்லியிருக்கவில்லை. எனவே வந்தவர் இனி எப்போது திரும்புவார் என்ற எண்ணம் மட்டுமே அவருக்கு இருந்தது. இரண்டு மணி கடந்த பின்பும் தகவல் வரவில்லை. இரு புறமும் ஐம்பதடி தொலைவில் இருந்த கான்ஸ்டபிள்களுக்கும் அது தெரிந்திருக்கவில்லை. நின்றுகொண்டே இருந்தது சலிப்பாக இருந்தது. ஒவ்வொரு முறையும் இப்படி ஆகும்போதெல்லாம் வி.ஆர்.எஸ். கொடுத்துவிட்டு, வருகிற பணத்தில் ஒரு பெட்டிக்கடை வைக்கலாம் என்று நினைத்துக்கொள்வார். அதைக் குறித்து யோசிக்க அவருக்குப் பிடிக்கும்.

இரண்டே முக்காலுக்குக் கிளம்பலாம் என்று தகவல் வந்தது. ‘யாருய்யா வந்து போனாங்க? ஒண்ணுமே தெரியலியே?’ என்று சக கான்ஸ்டபிளிடம் புலம்பியபடியே பெரியசாமி சைக்கிளை எடுத்தார்.

மணிமேகலை போன் செய்தாள். ‘சாப்ட்டிங்களா எதாச்சும்?’

‘இல்ல.’

‘சரி வீட்டுக்கு வந்திடுங்க. பசங்களுக்காகக் கொஞ்சம் கொழம்பு வெச்சேன். நைட்டு வெச்ச ரசம் இருக்குது. நீங்க வர்றதுக்குள்ள ஒரு பொரியல் செஞ்சிடுறேன்’ என்று சொன்னாள்.

‘பொரியலெல்லாம் வேணா. ஊறுகா இருக்குதில்ல. அது போதும்.’ என்று சொல்லிவிட்டு சைக்கிளை மிதிக்க ஆரம்பித்தார்.