முகங்களின் பிறப்பிடம்

ஒரு புத்தகத்தை மக்கள் கையில் எடுப்பதற்குக் காரணமாக இருப்பவர்கள் அதன் வடிவமைப்பாளர்கள். எழுதியவர் யார், வாங்க வேண்டுமா வேண்டாமா, நன்றாயிருக்கிறதா இல்லையா, தேவையா தண்டமா போன்றவையெல்லாம் பிறகு வருகிற விஷயங்கள். முதலில் கையில் எடுக்க வேண்டும். அல்லது, என்னை எடு, எடு என்று அது சுண்டி இழுக்க வேண்டும். புரட்டு, புரட்டு என்று ஆர்வத்தைத் தூண்டவேண்டும்.

விதிவிலக்குகள் இல்லாமல் இல்லை. சில புகழ் பெற்ற ஆசிரியர்களின் சில புகழ்பெற்ற புத்தகங்கள், சில அதி அவசியமான புத்தகங்கள் எத்தனை திராபையாகத் தோற்றமளித்தாலும் விற்றுவிடும். அதை வைத்து அனைத்தையும் எடைபோட முடியாது. பல்வேறு துறைகள் சார்ந்த, வெகுஜனங்களுக்கான புத்தகங்களின் வெற்றியில் அதன் ஆசிரியர், எடிட்டருக்கு உள்ள அதே அளவு பங்கு அதன் வடிவமைப்பாளருக்கும் உண்டு என்பது என் கருத்து. இதனால்தான் கிழக்கு தொடங்கும்போதே உள்ளடக்கத்துக்கு அளிக்கும் அதே முக்கியத்துவத்தை அட்டை வடிவமைப்புக்கும் தரவேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன். நான்கு பெயர்கள் எனக்கு உடனே நினைவுக்கு வந்தன. குமரன், வேதா, ராஜா, ராஜன்.

இந்தப் பெயர்களை உங்களில் பெரும்பாலானவர்கள் கேள்விப்பட்டிருக்க நியாயமில்லை. ஆனால் என்றோ பார்த்து, இன்னமும் உங்கள் மனத்தில் அப்படியே நிலைத்திருக்கக்கூடிய அழகிய அட்டை / பக்க வடிவமைப்புகள் ஏதும் இருந்தால் அவை கண்டிப்பாக இந்த நாலு பேரில் ஒருவர் செய்ததாகத்தான் இருக்கும். இந்தத் துறையின் இன்றைய மாஸ்டர்ஸ்.

இவர்களுள் வேதா என்கிற வேதராஜன் இப்போது தினகரன் குழுமத்தின் தலைமை வடிவமைப்பாளராக இருக்கிறார். ராஜா என்கிற ராஜரத்தினம் விகடனில் இருக்கிறார். [பழைய கோமல் காலத்து சுபமங்களா நினைவிருக்கிறதா?] பி.ஆர். ராஜன், [அனந்த பத்மநாபன் என்ற பெயரில் நவீன ஓவியங்களும் வரைவார். விகடனில் எஸ்.ரா தொடர்களுக்கு வரைந்தவர்.] ஸ்பிக் நிறுவனத்தில் டிசைனராகப் பணியாற்றுகிறார். குமரன், கிழக்கின் தலைமை வடிவமைப்பாளராக.

இந்த நான்கு வடிவமைப்புக் கலைஞர்களுடனும் நான் பல்வேறு காலக்கட்டங்களில் பணியாற்றியிருக்கிறேன். நான்கு பேரின் வெற்றிக்கும் அடிப்படைக் காரணம், சலிக்காமல் திரும்பத் திரும்பச் செய்து பார்த்துக்கொண்டே இருக்கும் குணம். குமுதம் ஜங்ஷன் தொடங்கப்பட்டபோது அதன் உள்ளடக்கத்துக்கு நிகராக அதன் வடிவமைப்பு சிலாகிக்கப்பட்டது நினைவிருக்கலாம். அப்போது எனக்குத் தோள் கொடுத்தது ராஜா. ஒரே ஒரு ஜோக் பக்கத்தை அரை நாள் யோசித்து யோசித்துத் திரும்பத் திரும்ப விதவிதமாகச் செய்து பார்த்துக்கொண்டே இருப்போம். ஒரு பக்கத்துக்கான வண்ணத்தைத் தீர்மானிப்பதற்காக அந்தக் கதை அல்லது கட்டுரையைப் படித்துப் பார்த்து, அதன் மூடை வண்ணத்தில் கொண்டு வரவேண்டும் என்னுமளவுக்கு ராஜா தன் துறையில் ஒரு தீவிரவாதி.

வேதாவின் சிறப்பு, அவருடைய வேகம். நம்பமுடியாத வேகத்தில் சிந்திப்பார். காலை ஒன்பது மணிக்குத் தெரியும் உற்சாகம் இரவு ஏழு மணியானாலும் இம்மியும் குறையாது. வாத்து மேய்க்கிறவன் மாதிரி அலுவலகத்தில் பத்து வடிவமைப்பாளர்களை வைத்துக்கொண்டு கத்திக்கொண்டே இருப்பார். ஒவ்வொரு சீட்டாகப் போய் டிசைனை டிக்டேட் செய்கிற ஆசாமி தமிழகத்தில் அவர் ஒருவர்தான் என்று நினைக்கிறேன். வண்ணங்களையும் வண்ணங்களின் சேர்க்கை விளைவுகளையும் எழுத்து மற்றும் படங்களின் அளவுகளையும் அவை இடம் பெறவேண்டிய பொசிஷன்களையும் மனப்பாடம் செய்து வந்தவர் மாதிரி சற்றும் சிந்திக்காமல் ஒவ்வொரு டெர்மினலுக்கும் சொல்லிக்கொண்டே போவார். ஒரு முறைகூட அவர் அளிக்கும் உத்தரவுகள் பிசகி, திரும்பச் செய்து நான் பார்த்ததில்லை.

பி.ஆர். ராஜனை நான் கல்கியில் இருந்து அறிவேன். மலையாளி. அப்போதெல்லாம் வ.வே.சு. ஐயர் மாதிரி தொப்பை வரைக்கும் தாடி வைத்திருப்பார். என்னைவிட அவர் குண்டு என்ற வகையில் அவர்மீது எனக்குத் தனிப்பட்ட அன்பு உண்டு. [இப்போது பிரசன்னாமீது உள்ள அன்பைப் போல.] படிப்பாளி. மலையாளத்திலும் தமிழிலும் நல்ல இலக்கியங்களைத் தேடிப் படிப்பவர். சுந்தர ராமசாமி என்றால் அவருக்கு ரொம்ப இஷ்டம். சு.ராவை ஒரு போர்ட்ரெய்ட் வரைந்து அவரிடம் கொடுத்து கையெழுத்து வாங்கி, குழந்தை மாதிரி எல்லோரிடமும் காட்டுவார். படம் வரைவதிலும் சரி, வடிவமைப்பதிலும் சரி. ஒரு சீரான வேகம் அவரிடம் எப்போதும் உண்டு. இடையில் ஓய்வெடுப்பது, அக்கம்பக்கத்தில் பேச்சுக் கொடுப்பது, எழுந்து வெளியேபோய் டீ குடிப்பது, அப்படியே ஒரு சிறு அரட்டை என்று எந்த நல்ல பழக்கமும் கிடையாது. காலை பத்து மணி சுமாருக்கு நாற்காலியில் உட்கார்ந்து இந்தப் பக்கம் ரெண்டு தடவை, அந்தப் பக்கம் ரெண்டு தடவை தன் ஸ்தூல சரீரத்தை அசைத்து செட் பண்ணிக்கொண்டு விட்டாரென்றால் மாலை ஆறு மணி வரைக்கும் மனுஷன் எழுந்திருக்க மாட்டார்.

கிழக்கு தொடங்கிய புதிதில் முதல் செட் அட்டைப் படங்களை எனக்கு ராஜன்தான் செய்து கொடுத்தார். தனிப்பட்ட முறையில் என்னுடைய மூன்று சிறுகதைத் தொகுப்புகளுக்கும் அட்டைப்படம் வரைந்து, வடிவமைத்ததும் அவர்தான். ஆனால் கிழக்கில் புத்தகங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கத் தொடங்க, முழுநேரம் யாராவது இருந்தே ஆகவேண்டும் என்ற நிலை ஏற்பட்டது. அப்போதுதான் குமரனைப் பிடித்தேன். சைதாப்பேட்டை ரசாக் மார்க்கெட் மாதிரி எப்போதும் ஜேஜேவென்றிருக்கும் குமுதம் வடிவமைப்புப் பிரிவில் அத்தனை பேருக்கு மத்தியில் எனக்குத் தனித்துத் தெரிந்த திறமைசாலி குமரன். நான் முன்சொன்ன மூன்று வடிவமைப்பாளர்களோடு ஒப்பிட, அவன் மிகவும் ஜூனியர். ஆனால் செய்நேர்த்தியில் ராஜாவுக்கு நிகரானவன். போட்டோ ஷாப்பில் டைப் ரைட்டிங் பரீட்சைக்கு அடிக்கிற வேகத்தில் வேலை செய்யக்கூடியவன். அவன் மௌஸைப் பிடித்துத் தடவி நான் பார்த்ததில்லை. கம்ப்யூட்டரின் அனைத்து ஷார்ட் கட் கீகளையும் அவனேதான் கண்டுபிடித்தானோ என்று நினைக்குமளவு இருக்கும் அவன் விரல் வேகம். விரல்களின் வேகத்தைவிட கற்பனை வேகம் அதிகமாக இருக்கும்.

எனக்குத் தெரிந்து, புத்தகக் கண்காட்சிகளில் அட்டைப்படங்களையும் வியந்து வாசகர்கள் பாராட்டிவிட்டுப் போகிற வழக்கம் கிழக்கில் குமரன் சேர்ந்த பிறகு தொடங்கியதுதான். பத்தடி தூரத்தில் எங்கோ பராக்குப் பார்த்துக்கொண்டு போகிறவனை உன் டிசைன் சுண்டி இழுத்து அருகே கொண்டுவரவேண்டும் என்பதுதான் சேர்ந்த புதிதில் அவனுக்கு நான் இட்ட ஒரே கட்டளை. இன்றுவரை கிழக்கு புத்தகங்களின் அட்டை வடிவமைப்பு அதைச் செய்கிறது. ஆயிரம் புத்தகங்கள் அரங்கில் இருந்தாலும், ஒவ்வொன்றும் தனித்தனியே தனக்கான வாசகரை ஈர்க்கக்கூடிய விதத்தில் அமைவதற்குக் குமரன்தான் காரணம்.

ஆனால் ஒரு சிக்கல், அவனிடம் வேலை வாங்குவது கஷ்டம். அவன் அளவுக்கோ, அவனைவிட ஒரு படி அதிகமாகவோ வடிவமைப்புக் கலை குறித்துத் தெரிந்த எடிட்டர்களுக்குப் பிரச்னை இல்லை. வண்ணங்களைப் பற்றியும் வடிவமைப்பு பற்றியும் ஒன்றும் தெரியாத சமர்த்துகள் பக்கத்தில் போய் உட்கார்ந்தால் தீர்ந்தது விஷயம். கடித்துக் குதறிவிடுவான். கிழக்கு எடிட்டோரியலில் உள்ள  ‘கலைக்கோ’க்களுக்கு இதுதான் பெரிய பிரச்னை. செய்யவேண்டியதைக் கொடுத்துவிட்டு சமர்த்தாக நகர்ந்து வந்துவிடுவார்கள். அவன் நாலைந்து விதமாக டிசைன்கள் செய்து கொடுத்துத் தேர்ந்தெடுக்கச் சொல்லுவான். அதையும் தீர்மானிக்க முடியாமல் தவித்தால் வேறு வினையே வேண்டாம்.

கலையின் உன்னதத்தை வர்த்தகத் தேவையின் விகிதத்துக்கு நெருக்கமாகவும், அதே சமயம் அதிக சமரசங்களின்றியும் கொண்டுவரும் திறமைதான் ஒரு வெற்றிகரமான வடிவமைப்பாளரின் அடிப்படைத் தகுதி. காலச்சுவடு, தமிழினி, உயிர்மை போன்ற இலக்கியப் பதிப்பு நிறுவனங்களின் அட்டைப்படங்களை நீங்கள் கூர்ந்து கவனிக்கலாம். பழைய க்ரியா அட்டைகளையும் நினைவுகூரலாம். படைப்பு அளவுக்கே முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டிருப்பது புலப்படும். இது ஒரு கலை. மிக முக்கியமான கலை. ஆனால் இந்தக் கலைஞர்கள் ஒருபோதும் வெளியே தெரியமாட்டார்கள். இந்தத் துறையிலேயே உள்ளவர்கள், விவரமறிந்தவர்களுக்கு மட்டும் ஒரு அட்டைப்படத்தையோ, பக்க வடிவமைப்பையோ பார்த்ததும், இதைச் செய்தது யார் என்று தெரியுமே தவிர, வாசகர்களுக்கு அந்த விவரம் தெரியாது.

எதற்குத் தெரியவேண்டும் என்று தயவுசெய்து கேட்காதீர்கள்.  மைக்கல் வெஸ்ட்மோரையும் மேக்கப் பானுவையும் தெரிந்துகொள்வது ஒரு சினிமா ரசிகருக்கு எத்தனை முக்கியமோ, அதைவிட ஒரு புத்தக வாசகருக்கு இந்த விவரம் அவசியம் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

ஆமென்.