கண்ணி

சில விஷயங்களில் எளிதாக முடிவெடுக்க முடிவதில்லை. ஒரு பொறுப்பின் கண்ணிக்குள் சிக்கிக்கொள்ளும்போது இது இன்னும் சிரமமாகிறது. கட்டற்ற தனி மனித சுதந்தரம் என்பது எப்போதும் திருமணத்துக்குப் பிறகு திரும்பக் கிடைக்கப் போவதில்லை. செய்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. இதையும் உள்ளடக்கியதாகவே வாழ்க்கை இருக்கிறது.

எதையும் தொடங்கும் முன்னால் அவனிடம் சொல்லிவிட வேண்டும் என்று முடிவு செய்திருந்தாள். முன்பேகூடச் சொல்லியிருக்க முடியும்தான். அறிவை விஞ்சிய தயக்கத்துக்குப் பணிய வேண்டியதாகிவிட்டது. தனக்கு ஒன்றுமில்லாததாகத் தோன்றும் பல விஷயங்கள் சமூகத்துக்குப் பெரும் பிரச்னையாக இருந்துவிடுகின்றன. எப்போதும் எல்லாவற்றிலும் இப்படி ஆகிவிடுகிறது. திருமணம் வேண்டாம் என்று சொன்னதை அப்பாவும் அம்மாவும் எவ்வளவு கொடூரமாக எதிர்கொண்டார்கள் என்பது நினைவுக்கு வந்தது. அம்மாவுக்குக் கண்ணீர் ஆயுதம். அப்பாவுக்கு வெறுப்பில் நனைத்த பார்வை ஆயுதம். ஒரே பெண். உன்னைப் பெற்றதற்கு நாங்கள் பிள்ளை இல்லாமலேயே இருந்துவிட்டுப் போயிருக்கலாம் என்று முத்தாய்ப்பு வைத்துத்தான் திருமணம் பேசி முடித்தார்கள்.

இனி அதைக் குறித்து வருந்திப் பயனில்லை. அவனிடம் சொல்ல வேண்டும். மிச்சமிருப்பது அதுதான்.

முதலிரவு அறைக்குள் நுழைந்தவுடன் ஆரம்பித்தாள். ‘உங்களிடம் ஒன்று சொல்ல வேண்டும்.’

‘இரு. கல்லூரி நாள்களில் நான் ஒரு பெண்ணைக் காதலித்திருக்கிறேன். வீட்டுக்கு பயந்து அதைத் தொடரவில்லை. அதே போன்ற ஒன்றுதான் என்றால் எனக்கு அது பிரச்னை இல்லை.’

‘இல்லை. இது வேறு.’

‘அப்படியா?’

‘ஆம். சில காலம் நான் ஒருத்தியுடன் உறவில் இருந்திருக்கிறேன்.’

என்ன என்று திரும்பக் கேட்டான். நெடுநேரம் யோசித்துவிட்டு, ‘இதை நீ முன்பே சொல்லியிருக்கலாம்’ என்று சொன்னான்.

‘தவறுதான். என் பெற்றோருக்குத் தெரிந்தால் அவர்கள் தற்கொலை செய்துகொண்டுவிடுவார்கள்.’

பிறகு ஒன்றும் பேசவில்லை. அவன் உறங்கிவிட்டான். கண் விழித்தபோது சிரித்த முகத்துடன் காலை வணக்கம் சொன்னான். பிறகு, ‘என்னிடம் சொன்னதை வேறு யாரிடமும் சொல்லாதே. என் அப்பா அம்மாவாலும் தாங்க முடியாது’ என்றான்.