கொளுத்திப் போட்ட காதை

வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் உள்ள போலிஸ் ஸ்டேஷன் மாடியில் நேற்று மாலை தீப்பிடித்துக்கொண்டது. மொட்டை மாடியில் ஓலை வேய்ந்திருந்தபடியால் தீ மிக வேகமாகப் பரவி இரண்டு ஃபயர் எஞ்சின் வண்டிகள் வந்தபிறகுதான் ஓய்ந்தது.
எப்படியும் ஒரு மணிநேரம். பிராந்தியமே பதறிப் போனது. போலிஸ் ஸ்டேஷனை ஒட்டி வேறு சில கடைகள் உண்டு. ஒரு பலசரக்குக் கடை. ஒரு சலூன். ஒரு டீக்கடை. இந்த டீக்கடை சரித்திரப் புகழ்பெற்றது. தமிழ் சினிமா உலகில் வாழும் / வாழ்ந்த எந்த ஒரு டெக்னீஷியனும் இங்கே தேநீர் அருந்தாமல் இருந்திருக்கமாட்டார். இது ஒரு ஜாயிண்ட். தினமும் எந்நேரமும் இங்கே யாராவது சில உதவி இயக்குநர்கள், ஒளிப்பதிவாளர்கள், இயக்குநர்கள், கதாசிரியர்கள், இசைக்கலைஞர்கள் டீ குடித்தபடி நின்று பேசிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கலாம்.

எனக்கு இந்த டீக்கடையைக் காட்டிலும் அருகிலுள்ள பலசரக்குக் கடையைப் பிடிக்கும். குறிப்பாக அக்கடையை நடத்தும் இளைஞன் தாமு. நான் கோடம்பாக்கத்துக்குக் குடி வந்த புதிதில் கோயம்பேட்டிலிருந்து சைக்கிள் கேரியரில் காய்கறிகள் வாங்கி வந்து விற்றுக்கொண்டிருப்பான். பெரிய மளிகைக்கடைகளிலிருந்து மொத்தமாகக் கொள்முதல் செய்து எடுத்து வந்து தன் கடையில் விற்பான். துடிப்பான இளைஞன். காலை ஆறு மணிக்குக் கடையைத் திறந்தால் இரவு 10 மணிவரை உதவிக்கு ஆளில்லாமல் ஒண்டியாளாக நின்று ஆடுவான். அவனது புன்னகையும் இணக்கமான பேச்சும் எது கேட்டாலும் இல்லை என்று சொல்லாமல் உடனே எங்காவது ஓடிச்சென்றாவது வாங்கி வந்து கொடுக்கும் இயல்பும் பிராந்தியத்தில் வெகு பிரசித்தம்.

தாமு இப்போது சைக்கிளில் சென்று சரக்கு வாங்கி வருவதில்லை. தினமும் மினி லாரியில் சரக்குகள் வந்து அவன் கடையில் இறங்குகின்றன. நான்கே வருடங்கள். தாமுவின் வளர்ச்சி என் கண்முன்னால் நிகழும் ஒரு அற்புதம். அவன் மாறவேயில்லை. அதே பணிவு. அதே புன்னகை. அதே இணக்கம். ‘சார், அந்த கத்திரிக்காய எடுக்காதிங்க.. வாடியிருக்குது. இதை ஏண்டா குடுத்தனுப்பினன்னு அக்கா போன்ல திட்டும்’ என்று ஒவ்வொரு வீட்டின் ஆட்சியாளர் இயல்பையும் துல்லியமாக அறிந்து வைத்திருக்கும் வியாபாரி. என் மகள் கடைக்குப் போனால் ‘மீதி சில்லறை அஞ்சு ரூபா. காசா குடுத்துடட்டுமா இல்ல சாக்லெட் எதாவது வாங்கிக்கிறியா?’ என்று கேட்பான். மறுநாள் என் மகளே சாக்லேட் கேட்டாலும் ‘நேத்துதான் வாங்கின. இன்னிக்கும் சாப்ட்டா உடம்புக்கு நல்லதில்ல’ என்று சொல்லிவிடுவான்.

தீப்பிடித்தது, நல்ல மதிய நேரம். எழுந்த பெரும் புகையில் என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியவில்லை. பரபரவென்று கீழே இறங்கிப் போனபோதும் கூட்ட நெரிசலில் எதுவும் கண்ணில் படவில்லை. அதற்குள் செய்தி கேள்விப்பட்டு அம்பேத்கர் சாலைக்கு அந்தப் பக்கம் இருக்கிறவர்கள் எல்லோரும் கூட வேடிக்கை பார்க்க வந்து குழுமிவிட்டார்கள்.

சாலையை அடைத்துக்கொண்டு வந்து நின்ற இரண்டு ஃபயர் எஞ்சின்களின் மீதிருந்தும் போராளிகள் ஸ்பைடர்மேன் மாதிரி தாவி ஏறி வினாடிப் பொழுதில் கட்டடத்தின் மேல் தளத்தை அடைந்து உடனே கடமையாற்றத் தொடங்கினார்கள். ஒரு வழியாகத் தீயை அணைத்து முடித்து அவர்கள் இறங்கியபோது சாலையெங்கும் கன்னங்கரேலென்று சாம்பல் நீர்.

உயிரிழப்பு ஏதுமில்லை. அதுவரை நிம்மதி என்று சொல்லிவிட்டு அனைவரும் கலைந்து போனார்கள்.

பால்கனியில் இருந்தபடி இந்தக் காட்சிகளை திகிலுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்த என் மகள் ஒரே ஒரு கேள்விதான் கேட்டாள். தாமு கடைக்கு என்ன ஆச்சு?

என்னால் தாமுவின் கடை வாசல் வரைகூடப் போகமுடியவில்லை. அத்தனை கூட்டம். தவிரவும் போக்குவரத்து நெரிசல் ஏற்பட்டு வாகனங்கள் சாலையெங்கும் நிறைந்து நின்றுவிட்டிருந்தன. நபர்களுக்கு பாதிப்பில்லை என்று தெரிந்ததுமே திரும்பிவிட்டேன்.

ஆனால் மகள் விடாமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள். தாமு கடைக்கு என்ன ஆச்சு? தாமு நன்றாயிருக்கிறானா? போன் செய்து கேள் என்று சொன்னேன். இல்லை. நேரில்போய்தான் பார்க்கவேண்டும் என்றாள்.

வீட்டு காம்பவுண்டைத் தாண்டினால் பத்தடி தூரத்தில் கடை. ஆனால் சற்றுப் பொறுத்துச் செல்லலாமே?

அவள் முகம் சுண்டிவிட்டது. கவனித்தேன்.

வியப்பாக இருந்தது. மிகச் சரியாக அவள் வயதே எனக்கிருந்தபோது ஒரு சம்பவம். அப்போது நாங்கள் கோவூரில் குடியிருந்தோம். என் அப்பா அங்கே ஹெட் மாஸ்டர். வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு டீக்கடை. இப்போதைய நினைவின்படி சற்றே பெரிய டீக்கடைதான். உள்ளே நாலைந்து பெஞ்சுகளும் வெளியே இரண்டு பெஞ்சுகளும் இருக்கும். எப்போதும் கூட்டம் இருக்கும். டீ, மசால்வடை, பஜ்ஜி, போண்டாக்களுக்காக அந்நாளில் பிராந்தியத்தில் மிகவும் பிரபலமான கடை.

எங்கள் வீட்டுக்கு எதிரே உள்ள வீட்டில் ஒரு பிரபலம் இருந்தார். அவர் பேர் கோவூர் இசைதாசன். ஒன்றிரண்டு இசைத்தட்டுகளுக்கு அந்நாளில் பாடல் எழுதியவர் என்கிற வகையில் எப்போதும் பச்சை நிற சால்வையுடன் தான் வீதிக்கு வருவார். குழாயில் தண்ணீர் பிடிக்கும்போதுகூட சால்வையை எடுக்க மாட்டார். டீக்கடையில் அமர்ந்து வடை கடித்தபடி தினத்தந்தி படிக்கும்போதும் சால்வையோடுதான் காட்சியளிப்பார்.

இதே போன்ற ஒரு மதிய வேளை. டீக்கடை வாசலில் உட்கார்ந்து கதை பேசிவிட்டு எழுந்து சென்ற யாரோ ஒரு வத்திப்பெட்டியை விட்டுச் சென்றிருந்தார்கள். நான் சென்று அதே பெஞ்சில் அமர்ந்து பேப்பரைப் படிப்பதுபோல் தீப்பெட்டியை எடுத்து பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டேன்.

வீட்டுக்கு யாரோ விருந்தினர் வந்திருந்தபடியால் அப்பாவும் அம்மாவும் அவர்களோடு பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். பொழுதுபோகவில்லை. எங்கள் வீட்டுக்கும் பக்கத்து டீக்கடைக்கும் இடைப்பட்ட குறுஞ்சந்தில் நின்றபடிக்கு வத்திக்குச்சியைக் கிழித்துக் கிழித்து ஊதி அணைத்துக்கொண்டிருந்தேன். பெட்டி காலியாகவிருந்த சமயம் ஏதோ ஒரு உந்துதலில் கிழித்த குச்சியை டீக்கடையின் ஓலைச் சரிவில் வைத்தேன். தீ மெல்ல மெல்லப் பற்றத் தொடங்கியபோது பயம் வந்துவிட்டது.

தீயை ஊதி அணைக்கப் பார்த்தேன். ஊதிய தீ பரவுமென்று தெரியவில்லை. பரவியது.

கண்ணை மூடிக்கொண்டு வேகமாக வீட்டுக்குள் வந்து படுத்துத் தூங்கியே போனேன்.

நான் கண் விழித்தபோது மணி மாலை ஐந்து அல்லது ஆறு இருக்கும். அச்சத்தோடுதான் எழுந்தேன். சாதுவாக ஹாலுக்கு வந்தபோது அப்பா புலம்பிக்கொண்டிருந்தார். ஐயோ பாவம் கடைக்காரன். இழப்பு மிக அதிகம். மொத்தமாக எரிந்துவிட்டது. எந்தப் படுபாவி இப்படிச் செய்தான் என்று தெரியவில்லை.

எனக்கு மிகவும் சங்கடமாக இருந்தது. ஆனால் சொல்லவில்லை. வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்து பார்த்தேன். டீக்கடை இருந்த இடம் வெறும் கட்டைகளாக, கரிமண்டியாக தண்ணீரும் தகரப் பாத்திரங்களும் சிதறிய ஒரு போர்க்களம் போல் இருந்தது.

டீக்கடைக்காரரைக் காணவில்லை. தீயை அணைத்துவிட்டு, விபத்து குறித்துப் பேசி அலுத்து அனைவருமே கலைந்துவிட்டிருந்தார்கள். இசைதாசன் கூட வேறு பச்சை சால்வை அணிந்து வெளியே எங்கோ புறப்பட்டுக்கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன்.

வருத்தமும் குற்ற உணர்வும் தாக்க, என்ன செய்வதென்று எனக்குப் புரியவில்லை. நான் தான் பற்றவைத்தேன் என்று தெரிந்தால் அப்பா கொன்றேவிடுவார் என்று தோன்றியது. அதனால் சொல்லவில்லை. இரண்டு மூன்று நாள்களுக்கு வேறு நினைவே இல்லாதிருந்தது.

ஒரு வாரத்தில் டீக்கடை வேறு ஓலைகளால் புதுவடிவம் பெற்று இயங்க ஆரம்பித்துவிட்டதும்தான் சற்று அமைதியானேன். ஆனாலும் குற்ற உணர்ச்சி அப்படியேதான் இருந்தது.

சம்பவம் நடந்து ஒரு மாதம் கழித்தபின்னர் அப்பா ஒருநாள் நிதானமாகக் கேட்டார். ‘அன்னிக்கு ஓலைக்கூரைல நெருப்பு வெச்சது நீதானே?’

பகீரென்றது எனக்கு. இல்லை என்றுதான் உடனே சொன்னேன். ‘பொய் சொல்லாதே. உன்னை அடிக்கமாட்டேன். டீக்கடைக்காரனுக்கு நான் அப்பவே பணம் குடுத்து, வேற ஓலை போடச் சொல்லிட்டேன். எனக்குத் தெரியும் நீதான்னு.. நீயே ஒத்துக்கோ’ என்றார்.

நான் அப்போது அதை ஒப்புக்கொண்டேனா என்பது இப்போது நினைவில்லை. அப்பாவுக்கு எப்படி அந்த விஷயம் தெரிந்தது என்பது தான் புரியாத புதிராக இருந்தது. பெஞ்சு மீதிருந்த வத்திப்பெட்டியை நான் எடுத்துச் சென்றதை டீக்கடைக்காரர் பார்த்திருக்க வேண்டும். தனது சந்தேகத்தை என் அப்பாவிடம் சொல்லியிருக்கக்கூடும். என்ன இருந்தாலும் கிராமங்களில் ஹெட் மாஸ்டருக்கு இருக்கும் மரியாதையே அலாதி அல்லவா? விஷயம் விவகாரமாகாமல் தப்பித்தது அப்பாவின் உத்தியோக புண்ணியம்.

கோவூரில் நாங்கள் இருந்த காலம் வரை அதன்பின் ஒருநாளும் அந்த டீக்கடைக்காரரை நேருக்கு நேர் பார்க்கும் துணிவு எனக்கு இருந்ததில்லை. அவர் மட்டும் பார்க்க நேர்ந்தால் சிரிப்பார். அந்தச் சிரிப்பைப் போல் ஒரு பயமுறுத்தும் விஷயம் அன்று வேறில்லை எனக்கு.

நேற்றைய தீவிபத்துச் சம்பவத்தைப் பார்த்தபோது எனக்கு இப்பழைய நிகழ்ச்சி நினைவுக்கு வந்துவிட்டது. நெருப்பின் அபாயம் தெரியாதிருந்த என்னுடைய எட்டு வயதையும், தாமுவுக்கு என்ன ஆச்சு என்று தவித்த என் மகளின் எட்டு வயதையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தேன். கும்பல் கலைந்து சாலை அமைதியானதும் முதல் வேலையாக என் மகளை அழைத்துக்கொண்டு தாமு கடைக்குத்தான் சென்றேன்.

உங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆகலியே? என்று அக்கறையுடன் என் மகள் கேட்டாள். தாமு புன்னகை செய்தான். ஒண்ணும் இல்ல பாப்பா…. பாரு, நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன். கடைக்கும் ஒண்ணும் ஆகல.. எதாவது சாப்புடறியா? சாக்லெட் வேணுமா?

ஒண்ணும் வேணாம்.. இதுவே போதும் என்று சொல்லிவிட்டு அவள் வீட்டுக்கு ஓடிவிட்டாள்.

எனக்குத்தான் வெட்கமாக இருந்தது. சிறு வயதில் பார்த்த அந்த டீக்கடைக்காரரை அதன்பின் நான் சந்திக்க நேரவேயில்லை. கோவூருக்கே அதன்பின் சென்றதில்லை. முப்பத்தி மூன்று வருடங்கள் கழித்து இப்போது அந்தச் சம்பவம் மிகுந்த துக்கம் தருகிறது. அவர் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு மன்னிப்புக் கேட்கத் தோன்றுகிறது. அதற்கு வாய்ப்பில்லை என்று தெரிந்தாலும் திரும்பத் திரும்ப அதையே நினைத்துக்கொள்கிறேன். அடுத்தவாரம் குரோம்பேட்டை செல்வேன். குறைந்தபட்சம் அப்பாவிடமாவது சொல்லிவிடவேண்டும். அன்று டீக்கடைக்கு நெருப்பு வைத்தது நாந்தான்.  நீங்கள் விசாரித்தபோது நான் ஒப்புக்கொண்டேனா இல்லையா என்று நினைவில்லை. இப்போது ஒப்புக்கொள்கிறேன், மன்னித்துவிடுங்கள்.