மூணு

ஓடியே விட்டது ஒரு வருடம். சென்ற ஆண்டு ஜூலையில்தான் இனி முழுநேரமும் எழுத்து என்று முடிவு செய்தேன். குடும்பத்தினரின் அச்சம், நண்பர்களின் கவலை, நண்பர்கள்போல் இருந்தவர்களின் நமுட்டுச் சிரிப்பு அனைத்தையும் பதில் கருத்தின்றி வாங்கி வைத்துக்கொண்டு என் முடிவு இதுதான் என்று என் மனைவியிடம் சொன்னேன். சரி என்பதற்கு மேல் அவள் வேறேதும் சொல்லவில்லை. நான் சினிமாவில் கவனம் செலுத்துவேன் என்று அவள் நினைத்தாள். தொலைக்காட்சிதான் என்பதில் தீர்மானமாக இருந்தேன். இதற்குப் பொருளாதாரக் காரணங்கள் தாண்டி வேறு சில காரணங்கள் இருந்தன. அவற்றுள் முதன்மையானது, எழுதுபவனுக்கு இந்த உலகம் தரும் மரியாதை. நிச்சயமாக அது சினிமாவில் கிடையாது. அது இயக்குநரின் மீடியா. இதுதான் எழுத்தாளனின் மீடியா.

எங்கே தொடங்கப் போகிறோம் என்றே தெரியாமல் இருந்தபோது ஹோம் மீடியா சுஜாதா விஜயகுமார் அழைத்து உதிரிப்பூக்களுக்கு எழுத ஒப்பந்தம் செய்த தினத்தை மறக்க முடியாது. உதிரிப் பூக்களுக்கு ஒப்பந்தமாகியிருக்கிறேன் என்பது தெரிந்தும் சினி டைம்ஸில் இருந்து தயாரிப்பாளர் சித்திக் அழைத்து அவர்களுடைய முத்தாரத்துக்கு எழுதக் கேட்டுக்கொண்டது, அந்த நேரத்தில் எனக்கு ராட்சச பலத்தைக் கொடுத்தது. ஒரே நாளில் இந்த இரண்டு சீரியல்களும் என்னுடைய வசனத்தில் ஒளிபரப்பாகத் தொடங்கின. பகலில் உதிரிப்பூக்கள், இரவில் முத்தாரம் என்று வைத்துக்கொண்டு தினசரி பன்னிரண்டு மணிநேரங்கள் எழுதினேன். மிச்ச நேரத்தில் பாதியைத் தூங்கிக் கழித்தேன். மீதி எப்படிக் கழிந்தது என்பது நினைவில்லை.

மூன்று மாதங்கள் இருக்குமா? மீண்டும் சினி டைம்ஸில் இருந்து ஒரு போன் கால். அப்போது நண்பர் தேவிபாலா வீட்டில் கதை விவாதத்தில் இருந்தேன். ‘சார் உங்கள முந்தானை முடிச்சுக்கும் எழுத சொல்றார். மூணு முடியுமா?’ என்று கேட்டார் சினி டைம்ஸின் சி.இ.ஓ. சௌந்தர்ராஜன். உடனே பன்னிரண்டு மணி நேரத்துடன் இன்னொரு ஆறைக் கூட்டி, மிச்சம் எவ்வளவு இருக்கிறது என்றுதான் கணக்குப் போட்டேன். சமாளித்துவிடலாம் என்று தோன்றியதால், சரி என்று பதில் சொன்னேன்.

முதலில் கொஞ்சம் முழி பிதுங்கத்தான் செய்தது. ஏனெனில் படப்பிடிப்பு என்பது அத்தனை துல்லியமான திட்டமிடல்களுடன் நடப்பதல்ல. எதிர்பாராத நேரத்தில் ஷெட்யூல் மாறும். நினைக்காத தினங்களில் ஷூட்டிங் கேன்சல் ஆகும். கேன்சல் ஆன ஷூட்டிங் இன்னொரு நாள் இரண்டு யூனிட்டாக ஒரே சமயத்தில் நடக்கும். சில டைரக்டர்கள் தினமும் ஐந்து அல்லது ஆறு காட்சிகளுக்கு மேல் எடுக்க மாட்டார்கள். சிலர் எட்டு, ஒன்பது என்று அடித்து நொறுக்குவார்கள். அனைத்துக்கும் ஈடு கொடுத்தாக வேண்டும். எழுதிக் குவித்தாக வேண்டும். எழுதுவது சரியாகவும் அதற்குமேல் தரமாகவும் இருக்க வேண்டும். ஏதாவது சொதப்பினால் நேரில் போய் சரி செய்து கொடுத்துவிட்டு வரவேண்டியிருக்கும். சென்னை போக்குவரத்தில் ஒரு நாள் ஷூட்டிங் சென்று வந்தால் அடுத்த நாள் படப்பிடிப்புக்கு எழுதி முடிக்க முடியாது போகும்.

கிட்டத்தட்ட பிசாசு போல் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தேன். எழுதுவது ஒன்றைத் தவிர புத்தியில் வேறு எண்ணமே கிடையாது. டாய்லெட் போகும்போது மட்டும்தான் புத்தகம் படிக்க முடிந்தது. படித்தாலொழிய எழுத முடியாது என்பதால் டாய்லெட்டில் இருக்கும் நேரத்தை அஞ்சு பத்து நிமிடங்கள் அதிகரித்துக்கொண்டேன்.

உறக்கம் எப்போதுமே எனக்கு ஒரு பிரச்னை இல்லை. ஒரு நாளில் மூன்று நான்கு மணி நேரங்கள் தூங்கினால் எனக்குப் போதும். அதைவிடக் குறைவான நேரம் தூங்கியும்கூட பலநாள் சுறுசுறுப்புடன் வேலை பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால் எழுதிக்கொண்டே இருக்கும்போது திடீரென எப்போதாவது ஒரு அலுப்பு வந்துவிடும். அதுதான் ஆபத்தான எல்லை. அது தானாக விலகினாலொழிய அடுத்த சொல் வராது. அந்த அலுப்பு வந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காகவே பாட்டு கேட்டேன். கீ போர்ட் வாசித்தேன். கிட்டார் வாசித்தேன். இந்தக் காட்சியை எழுதி முடித்தால்தான் மாவா போடலாம் என்று எனக்கு நானே செல்ல விதி நிர்ணயித்து, பொட்டலத்தை எதிரே வைத்துக்கொள்வேன். அதுவும் வேகம் கொடுக்கும். எப்படியோ செயல்பட ஆரம்பித்து, மூன்று சீரியல்களுக்குத் தேவையான வேகத்துக்கு என்னைப் பழகிக்கொண்டேன்.

சில எதிர்பாராத காரணங்களால் உதிரிப்பூக்கள் தொடரை அறுபது, எழுபது எபிசோட்களுக்கு மேல் என்னால் தொடர இயலாமல் போனது. பழையபடி இரண்டு சீரியல்கள். முத்தாரம், முந்தானை முடிச்சு. திடீரென இப்போது ஒரு நாளின் நேரம் அதிகரித்துவிட்டதாகத் தோன்றியது. வீணாக்காமல் நிறையவே படித்தேன். ஆரம்பித்து நடுவில் நின்றுபோன நீலக்காகம் நாவலின் அடுத்த சில அத்தியாயங்களை எழுதிப் பார்க்கவும் செய்தேன். (முடிக்காமல் இனி பிரசுரிப்பதாயில்லை.) குடும்பத்தோடு பல இடங்களுக்குச் சுற்றுலா போனேன். இதெல்லாம் முன்னெப்போதும் செய்யாதது. செய்ய முடியாததும்கூட.

இந்த அனுபவம் எனக்குச் சொல்லிக்கொடுத்த பெரிய பாடம் இதுதான். நேரமில்லை என்பது ஒரு மாயை. நேரம் நிறையவே இருக்கிறது. பாத்திரத்தில் பத்து கூழாங்கற்களைப் போட்டு நிரப்பிவிடலாம். இன்னும் நிரப்பவேண்டுமென்றால், அடுத்து போடவேண்டியது மணலாயிருக்க வேண்டும். மேலும் நிரப்ப நீரூற்றலாம். கொள்ளளவு பெரிதுதான். கொட்டும் வித்தை நம்மிடமுள்ளது.

இந்த இடத்தில் முந்தானை முடிச்சு தொடரின் இயக்குநர் செல்வத்தைப் பற்றிச் சொல்லவேண்டும். என்னைவிட இளையவர். நான் பிசாசு என்றால் அவர் கொள்ளிவாய்ப் பிசாசு. எப்போதுமே பற்ற வைக்கப்பட்ட வெடிகுண்டு போலவே சுறுசுறுவென்றிருக்கும் அவரது சுபாவம் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. வேலையை வெறித்தனமாக நேசிக்கும் அவருடனான பழக்கமும் நெருக்கமும் என்னை இன்னும் உற்சாகமாக எழுத வைத்தது. ஒரு நாளின் முதல் தொலைபேசி அழைப்பும், இறுதி அழைப்பும் அவருடையதாகத்தான் இருக்கும் என்றாகிப் போனது. இடைப்பட்ட நேரத்தில் எப்படியும் இருபது முறையாவது அழைத்துவிடுவார். அன்று எழுதி, எடுக்கும் ஒவ்வொரு காட்சியையும் அணு அணுவாக ரசித்து, விவாதித்து அதன் பிறகே டேக் செல்வார். எடுத்து முடித்தபின் மீண்டும் அழைப்பார். எப்படி எடுத்திருக்கிறேன் என்று விவரிப்பார். ஷூட்டிங் இல்லாத நாள்களில் சுறுசுறுப்பாக எழுந்து குளித்துவிட்டு நேரே ஸ்டுடியோவுக்குப் போய்விடுவார். அங்கிருந்து அழைத்து, எடிட்டிங்கில் இருக்கிறேன் என்று சொல்லி அப்போதும் காட்சிகளைக் குறித்தே பேசுவார். இந்த மனிதருக்கு வேறு எதுவுமே சிந்திக்கத் தெரியாதா என்று வியந்திருக்கிறேன். நள்ளிரவு தாண்டி எழுதிக்கொண்டிருக்கும் போது என்னையறியாமல் கண் சொருகினால் செல்வத்தைத்தான் நினைத்துக்கொள்வேன். தூக்கம் போய்விடும்.

முத்தாரத்தை முதலில் இயக்கிய கணேஷ் முற்றிலும் வேறு மாதிரி மனிதர். லட்சியங்களுக்கும் யதார்த்தத்துக்குமான இடைவெளியை – இந்தத் துறை சார்ந்து எனக்குப் புரியவைத்தவர் அவர்தான். கணேஷோடு நான் செலவழித்த நேரங்கள் தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கு மிகவும் முக்கியமானவை. ஆழ்ந்த ரசனையுடன் அவர் எடுத்த பல காட்சிகள் இன்றும் என் நினைவில் இருக்கின்றன. பல காரணங்களால் அவர் முத்தாரத்திலிருந்து விலகிக்கொள்ள, சுந்தர் கே. விஜயன் இயக்குநராக வந்தார்.

எனக்கு அதுநாள் வரை என் வயது அல்லது ப்ளஸ் ஆர் மைனஸ் ஐந்து வயது வித்தியாசத்தில் உள்ள இயக்குநர்களுடன் மட்டுமே பணியாற்றிய அனுபவம். எஸ்கேவியோ பல்லாயிரக்கணக்கான எபிசோட்களை இயக்கிய பெரும் சீனியர். தவிரவும் மாபெரும் கோபக்காரர் என்று துறையில் சொல்வார்கள். கணேஷும் சரி, செல்வமும் சரி. அவரது மாணவர்களாக இருந்தவர்கள்தாம். (இப்போது புதிதாக கமிட் ஆகியுள்ள செல்லமேவின் இயக்குநர் ஓ.என். ரத்னமும் எஸ்கேவியின் மாணவர்தான்!) தமது குருநாதரைப் பற்றிச் சொல்லும்போதெல்லாம் முதலில் அவரது கோபத்தைப் பற்றித்தான் என்னிடம் அவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

ஆனால் நான் பார்த்த எஸ்கேவி சற்றும் நம்பமுடியாத அமைதியாளராக இருந்தார். ‘ஹலோ, நான் தான் சுந்தர் கே விஜயன். முத்தாரத்த இனிமே டைரக்ட் பண்ணப்போறேன்’ என்று கைகொடுத்துத் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டபோது எப்படி இருந்தாரோ அப்படியேதான் இன்றுவரை (எனக்கு) இருக்கிறார். ‘பிரச்னையே இல்ல சார் டயலாக்ல. நீட்டா இருக்கு. கரெக்‌ஷன் தலைவலி இல்லாம ஷூட்டிங் போகுது’ என்பார். சமீபத்தில் இரண்டு நாள் அவரோடு மகாபலிபுரத்துக்குக் கதை விவாதத்துக்காகச் சென்று வந்தேன்.

‘சார், போன வாரம் செல்லமேல கமிட் ஆயிருக்கேன்’ என்றேன். ‘கங்கிராட்ஸ்’ என்றார். ‘மூணு… முடியுமா?’

‘முடியும்னுதான் சார் நினைக்கறேன். ஏற்கெனவே செஞ்சிருக்கேன்.’

‘குட்’ என்று கைகொடுத்துவிட்டுக் கதையில் ஆழ்ந்துவிட்டார்.

இந்நாள்களில் தினமும் காலை ஆறரை அல்லது ஏழு மணிக்கு எழுந்துவிடுகிறேன். பரபரவென்று தயாராகி எட்டரை அல்லது எட்டே முக்காலுக்கு எழுத உட்கார்ந்தால் ஒன்றரை வரை எழுதுகிறேன். மதிய உணவுக்குப் பிறகு இரண்டு மணிநேர உறக்கம். உறக்கத்துக்குப் பிறகு ஒருமணிநேரம் சும்மா இருப்பது. அதன்பின் மீண்டும் எழுத ஆரம்பித்தால் எப்படியும் நள்ளிரவு தாண்டி இரண்டு அல்லது இரண்டரை வரை போகிறது. தொடர்ந்து எழுதுவது பழகிவிட்டபடியால் வேகம் இன்னும் கூடியிருக்கிறது. மனம் நினைக்கும் வேகத்தில் விரல் டைப்படித்துவிடுகிறது. ஒரு மணிநேரம் எடுக்கும் காட்சிகள் இப்போது இருபது, இருபத்தைந்து நிமிடங்களில் முடிந்துவிடுகின்றன.

எழுதிக்கொண்டே இருந்தாலும் வீட்டில் மனைவி, மகளுடன் பேச்சுக் கொடுத்தபடியேதான் இருக்கிறேன். ஷெட்யூல் ப்ரேக் வரும்போது கண்டிப்பாக எங்காவது வெளியூர் போய்விடுகிறேன். செய்ய நினைத்து, இன்னும் செய்ய முடியாதிருப்பது உடற்பயிற்சி மட்டும்தான். ஆடி முடிந்தபிறகு அதையும் ஒரு கை பார்த்துவிடவேண்டும்.

மாதத்தைச் சொன்னேன்.