கீழுள்ள குறிப்பை வாசிப்பதற்குமுன் இந்தக் கட்டுரையை ஒருமுறை மீண்டும் ஒரு ஓட்டு ஓட்டிவிடுங்கள்.
0
நான்கு மாதங்களுக்கு முன் மூன்று பேண்ட் தைத்தேன். அப்போதைய இடுப்பளவெல்லாம் நினைவில்லை. பொதுவாக இம்மாதிரி கெட்ட விஷயங்களில் நான் கவனம் செலுத்துவதில்லை.
தைத்த ஒரு மாதம் அவற்றைப் போட்டுக்கொண்டிருந்தேன். அதன்பின் பேண்ட்டானது எனக்கும் இடுப்புக்கும் சம்மந்தமில்லை என்று கதற ஆரம்பித்து, பெல்ட் போட்டுப் பார்க்கத் தொடங்கினேன் (எனக்கு என்றுமே பெல்ட் போடும் வழக்கம் இருந்ததில்லை). அதுவும் சரிப்பட்டு வராமல், கடந்த இரு மாதங்களாக பேண்ட் அணிவதை அறவே தவிர்த்துவிட்டேன்.
எங்கு போவதென்றாலும் நாடா வைத்த ஷார்ட்ஸ்தான். மீட்டிங்குகள், கதை விவாதக் கூட்டமென்றாலும் அரை டிராயரில்தான் போனேன். இந்த தீபாவளிக்குக் கூட பேண்ட் கிடையாது; ஷார்ட்ஸ்தான்.
ரொம்ப நாள் இப்படியே தொடரமுடியாது என்பதால் இன்று ஐந்து பேண்ட்களை எடுத்துக்கொண்டு டெய்லரிடம் சென்று, ‘இவற்றின் இடுப்பளவு எவ்வளவு என்று அளந்து சொல்லுங்கள்’ என்றேன். தைத்தவர் அவர்தான். என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்துவிட்டு அளந்தார். ‘நாப்பத்தாறு புள்ளி அஞ்சு சார்’ என்று சொன்னார்.
‘சரி, என் இப்போதைய இடுப்பளவை அளந்து சொல்லுங்கள்’ என்று கேட்டுக்கொண்டேன். அளந்தார்.
‘எவ்ளோ?’
‘நாப்பத்தி ஒண்ணு புள்ளி அஞ்சு இருக்கு சார்’ என்றார்.
ஆக, சரியாக ஐந்து இஞ்ச் இடுப்பு குறைந்திருக்கிறது!
எதற்கு விட்டு வைப்பானேன் என்று தோள் பட்டை சைஸையும் அளக்கச் சொன்னேன். நாற்பத்தி மூன்று இஞ்ச் என்று கணக்கு சொன்னார். (என் பழைய சைஸ் 6xlக்கும் 5xlக்கும் இடைப்பட்டது.)
எடையும் உடையும் மாறும் நேரம். சந்தோஷம்தான். ஆனால் இப்படி நாற்பத்தி ஒன்று புள்ளி ஐந்து, நாற்பத்தி மூன்று என்றெல்லாம் அளவுகள் வருமானால் இப்போதும் எனக்கு ரெடிமேட் கிடைப்பது சிரமமாகத்தான் இருக்கப் போகிறது.
ரவுண்டாக இரட்டைப்படை அளவுக்கு எப்போது வரப் போகிறேன் என்று தெரியவில்லை. கடைசி வரை மார்க்கெட் சைஸுக்குப் பொருந்தாதவனாகவே இருந்துவிட்டுப் போவேனோ என்னமோ?
என்னவானாலும் ஜனவரியில் ஒரு திருப்பூர் பயணம் நிச்சயம். நண்பர் சவடன் உடன் வருவதாகச் சொல்லியிருக்கிறார். என் நித்ய அன்சைசுக்கு ஏற்ற பின்னலாடை அங்கு இல்லாவிட்டாலும் அளவெடுத்துத் தைத்தாவது ஒரு லாரி லோடுடன் அனுப்பிவைக்க வேண்டிய பொறுப்பு மனோஜுடையது.
