பங்கரை

சந்தோஷ் சுப்பிரமணியம் படத்தில் ஒரு காட்சி எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். கதாநாயகி ஜெனிலியா, முதல் முறையாக ஜெயம் ரவியின் வீட்டுக்கு வந்திருக்கிறார். ஒருவாரம் தங்கட்டும், பழகட்டும், உங்கள் எல்லோருக்கும் பிடித்திருந்தால் எனக்கு இவளைக் கல்யாணம் பண்ணிவையுங்கள் என்று கதாநாயகனாகப்பட்டவர் தனது தந்தையிடம் ஒரு நூதனமான டீலிங் போட்டிருக்கிறார். அந்த நல்ல குடும்பமானது, ஜெனிலியாவை, புதிதாக மாட்டிய முதல் வருஷ மாணவி மாதிரி ராகிங் செய்யத் தயாராக இருக்கிறது.

முதல் நாள் காலை. சாப்பாட்டு மேசையில் குடும்பம் கூடியிருக்கிறது. கண்ணை மூடி பிரார்த்தனை செய்துவிட்டு ஜெனிலியா டிபன் வகைகளை ஒரு கை பார்க்க ஆரம்பிக்கிறார். சொய்யாவென்று முதல் கேள்விக் கணை வருகிறது: ‘சாப்பிடும்போது மேல துண்டு போட்டுக்கிட்டு சாப்பிடணும்னு உங்க வீட்ல சொல்லிக்குடுக்கலியா?’

சமர்த்துப் பெண் ஜெனிலியா பதில் சொல்கிறார்: ‘சாப்பிடும்போது மேல சிந்தாம சாப்பிடறது எப்படின்னு சொல்லிக் குடுத்திருக்காங்க!’

அடுத்த ஷாட்டில் திடுக்கிட்டுப் போவது அந்தக் குடும்பத்தினர் மட்டுமல்ல. நானும்தான். பார்க்கும்தோறும்  துக்கமும் ஏக்கமும் பொங்கிப் பீறிட்டு எழுவதைத் தவிர்க்கவே முடிந்ததில்லை. ஆய கலைகள் அறுபத்தி சொச்சத்தில் சுட்டுப் போட்டாலும் எனக்கு ஒட்டாத ஒரு கலை உண்டென்றால் அது இதுவே. எத்தனையோ விதமாக முயற்சி செய்து பார்த்தாகிவிட்டது. ஒருசில முறை சாப்பிட உட்காரும்போது உணவின் மீதான ருசியை அழுந்தத் துடைத்து எறிந்துவிட்டு, ஒரு ஏழாங்கிளாஸ் சோடாபுட்டிக் கணக்கு வாத்தியார் கவனத்துடன் தட்டிலிருந்து எடுக்கிற சோறையும், அது வாய் வரை சென்று சேர்வதற்கான தூர நீளங்களையும் இஞ்ச் இஞ்ச்சாகக் கணக்கிட்டு, அதற்கான பிரத்தியேக லாகவங்களை உருவாக்கக்கூட முயற்சி செய்திருக்கிறேன். தூரமும் நீளமும் அல்ல; பாரமும் ஓரமும்தான் பிரச்னை. அள்ளிக் கைப்பள்ளத்தில் தேக்கிய உணவை அலுங்காமல் குலுங்காமல் அத்திப்பூ வாடாமல் அப்படியே ஆ தூக்கி அண்ணாக்கப் போடுவதில்தானே சிக்கல்?  நல்லது. ஒரு கோப்பரகேசரியின் கொடித்தோன்றும் தோரண வாயில் காப்போன் வளைந்து சலாம் இடும் பாணியில் குனிந்து சாப்பிட்டு தூரபாரங்களைக் குறைத்து, அதன்மூலம் சேதார சாத்தியங்களை மட்டுப்படுத்தலாமே?

ம்ஹும். ஒன்று, ரசம் உதட்டின் எல்லையிலிருந்து ஒழுகிக்கொண்டிருக்கும். அல்லது நாலைந்து பருக்கைகள் சட்டைக்குள் புகுந்து, பனியனில் நுழைந்து நெஞ்சைத் தொட்டிருக்கும். அதுவுமில்லாவிட்டால், பாரதாரியின் ப்ரொஜக்டட் ஏரியாவை மூடிக்கொண்டிருக்கும் சட்டையின் மையப் பகுதியில் சாம்பார் கறை பட்டு, ஒரு நினைவுச் சின்னம் மாதிரி நாளெல்லாம் நெஞ்சை நிறைக்கும். உப்புமா போன்ற டிபன் வகைகளென்றால் எப்படியும் தட்டைச் சுற்றி ஒரு கோலம் உண்டாகிவிடும். அதைப் பொறுக்குகிறேன் பேர்வழி என்று களமிறங்கினால் இன்னும் விசேடம். விரலில் பரவிய எண்ணெய்ப் படலம் வீட்டுக்குப் புள்ளி வைத்துக் கோலமிடும். எங்கிருந்தோ அசரீரி மாதிரி புறப்படும் மாகாளி பராசக்தியின் உக்கிர சௌந்தர்யக் குரலில் அண்ட சராசரங்கள் அடங்கி ஒடுங்க எப்படியும் அரை மணிக்குக் குறையாமல் ஆகிவிடும்.

சிந்தாமல் சாப்பிடுவது எப்படி?

இது ஒரு இம்சை. பெரிய இம்சை. வீட்டுக்குள்ளேயே இதன் வீரிய பராக்கிரமங்கள் கணக்கிட இயலாது என்னும்போது வெளியே, பொது இடங்களில் இப்பிரச்னை உண்டாக்கும் சேதாரங்கள் அனந்தம். எப்போதாவது மனைவியுடன் ஹோட்டலுக்கு சாப்பிடப் போனால் மிகவும் பதற்றமாகிவிடுகிறேன். என்ன சாப்பிடுவது என்பதல்ல பிரச்னை. எப்படிச் சாப்பிடுவது என்பதுதான் பிரச்னை. கொஞ்சம் பெரிய ஹோட்டல்களுக்குப் போக நேர்ந்தால் இப்பிரச்னை ஒரு சர்வதேசப் பரிமாணம் பெற்றுவிடுவது வழக்கம்.

தட்டுக்கு இரண்டு புறமும் சும்ப நிசும்பர்கள் மாதிரி கத்தி கபடாக்கள் இரண்டிரண்டு வைத்திருப்பார்கள். அவை எதற்கு என்று பொதுவாக எனக்குப் புரிகிறதில்லை. சில பேரைப் பார்த்திருக்கிறேன். இடது கையில் ஒரு கத்தி. வலது கையில் ஒரு கபடா. இடைப்பட்ட பரப்பளவில் இந்தியப் பாரம்பரியச் சின்னமான இட்லி சாம்பார். இடது கையால் ஒரு குத்து. ஒரு பாலே நடனக்காரியின் இடுப்பு கணப்பொழுதில் வளைவதுபோல, அதே குத்திய கத்தியை வளைத்து, வெட்டுண்ட இட்டிலியை வலக்கரத்து ஸ்பூனுக்கு ஒரு தள்ளு. அடுத்த கணம் அந்த ஸ்பூன் உதட்டில் படாமல் வாய்க்குள் இட்டிலியை பத்திரமாகக் கொண்டு சேர்த்திருக்கும்.

அடடே, ரொம்ப சுலபம் போலிருக்கிறதே என்று நானும் முயற்சி செய்து பார்த்தேன். குத்திய வரை சரி. ஆனால் குத்திய இட்டிலியை வலப்புற ஸ்பூனுக்குத் தள்ளுவதில் ஏதோ ஒரு ரகசிய சூட்சுமம் இருக்கிறது. நான் இடப்புறக் கத்தியால் இட்டிலியைத் தள்ளிய வேகத்தில் இட்டிலி, சாம்பாரைத் தள்ள, சாம்பார் எல்லையோரச் சட்டினி வகைகளைத் தள்ள, தட்டுக்கு வெளியே சற்றுத் தள்ளி இருந்த தம்ளரின் புறமுதுகெங்கும் சாம்பார், சட்டினிக் கரை படிந்துவிட்டது.

அடக்கடவுளே என்று அவசரப் பதற்றத்தில் தம்ளரை இடக்கையால் எடுத்து வலக்கையால் துடைக்கப் போக, முழுத் தம்ளருக்கும் கோபுரம் பூசுமஞ்சள் தூள் பூசிக் குளிப்பாட்டியது போலாகிவிட்டது.

இதுகூடப் பரவாயில்லை. இத்தகு மகத்தான தோல்விக்குப் பிறகு ஃபோர்க் வகையறாக்களை வைத்துவிட்டுத் தன் கையே தனக்குதவி என்று களமிறங்குவதில் ஒரு ஆழ்ந்த சோகம் உள்ளடங்கியிருக்கிறது. எதிரே என்னைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது என் மனைவி மட்டுமல்ல. விரல் நுனியைத் தாண்டி உணவுப் பதார்த்தங்களை உள்ளே நுழைய அனுமதிக்காத ஏராளமான நாகரிகச் சீமான்களும் சீமாட்டிகளும்கூட.

எனக்குப் புரியாத விஷயம், இந்த விவகாரத்தை ஏன் எல்லோரும் வயதோடு ஒப்பிட்டுப் பேசுகிறார்கள் என்பதுதான். எத்தனை வயதானால் என்ன? என் ஜீன்களில் நானொரு பங்கரை என்று என்னப்பன் இட்டமுடன் எழுதி வைத்துவிட்டபிறகு வயது என்ன செய்ய முடியும்? இது ஏன் யாருக்கும்  புரிவதேயில்லை?

ஒரு சமயம் சிங்கப்பூருக்குப் போயிருந்தேன். நல்ல, பெரிய ஆறேழு நட்சத்திரங்களை வாங்கிய விடுதியில் தங்க வைத்திருந்தார்கள். பல தேசத்து வர்த்தகர்களும் வந்து குவியும் கேந்திரம் என்பதால் எல்லா நாட்டு உணவு வகைகளும் அங்கே உண்டு. குறிப்பாக அந்தக் காலை டிபன்!

ஒரு பெரிய ஹாலில் நாலைந்து நீள வரிசைகளில் மேசை போட்டு பல தேசத்து உணவுப் பதார்த்தங்களைக் குவித்து வைத்திருந்தார்கள். சுமார் நூற்றம்பது விதமான உணவுகள் அங்கே இருந்திருக்கும்.

ஒரு கணம் மூச்சடைத்துவிட்டது. வாழ்நாளில் அந்தக் காலைப் பொழுது எனக்கு ஒரு தரிசனம்தான். சந்தேகமில்லை. ஒவ்வொரு மேசையாகத் தாவித் தாவிப் போய் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். எத்தனை  விதமான உணவுகள். ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு நிறம். ஒவ்வொரு விதமான தயாரிப்பு. எதையுமே எடுக்கத் தோன்றவில்லை. என் எதிரே வெள்ளைத் தோலும் பாதி வெற்றுடம்புமாக ஏராளமான நாரீமணிகள் பிளேட்டில் இரண்டு ஸ்லைஸ் பிரெட், கொஞ்சம் வெண்ணெய், கொஞ்சம் பழக்கூழ், நாலைந்து பழத் துண்டுகள், ஒரு தம்ளரில் ஆரஞ்சு ஜூஸ், ஒன்றிரண்டு வேகவைத்த முழு முட்டைகளை எடுத்துப் போட்டுக்கொண்டு போனார்கள். இன்னும் சிலர் கருப்பாக, உருண்டையாக ஒரு பாத்திரத்தில் குவித்துவைக்கப்பட்டிருந்த பதார்த்தத்தை இடுக்கியால் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு அதன்மீது முட்டையை உடைத்து ஊற்றிக்கொண்டார்கள். வேறு சிலர் நூடுல்ஸ் சாப்பிட்டார்கள். அதன்மீது பச்சை, சிவப்பு, ஆரஞ்சு, மஞ்சள் வண்ணத் திரவங்களைத் தெளித்துக்கொண்டார்கள்.

அந்த மாபெரும் அரங்கில் என் ஒருத்தனுக்கு மட்டும்தான் எது என்ன உணவு, எதற்கு எதெல்லாம் துணை என்பது பற்றிய அடிப்படை அறிவு இல்லை என்று தோன்றியது. ரொம்ப துக்கமாக இருந்தது. கேட்டால், வெயிட்டர்கள் உதவி செய்வார்கள்தான். ஆனால் வெட்கமோ என்னமோ தடுத்துக்கொண்டிருந்தது. இறுதியில் எனக்கு நன்கு அறிமுகமான இரண்டு பிரெட் துண்டுகளை எடுத்து, ஒரு பாத்திரத்தில் இருந்த வெண்ணெயை ஒரு கரண்டி அள்ளி அதன்மீது போட்டுக்கொண்டு போய் உட்கார்ந்தேன்.

என் எதிரே சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்த நண்பர்,  ‘க்ரீம் எதற்கு இவ்வளவு? வெறும் க்ரீம் வாயில்  வைக்க வழங்காதே. நீங்கள் வெண்ணெய் எடுத்திருக்கலாம்’ என்றார். இல்லை, நான் இன்று உண்ணாவிரதம் இருக்கலாம் என்று முடிவு செய்திருக்கிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு ஒரு தம்ளர் ஜூஸ் குடித்து உடனே அதையும் முடித்தேன்.

உணவுதான் என்றில்லை. ஒரு கோன் ஐஸ் சாப்பிடுவதில்கூடப் பல இருப்பியல் சிக்கல்கள் உள்ளன. ஒரு காலத்தில் நுங்கம்பாக்கத்தில் உள்ள ஒரு ஐஸ் க்ரீம் பார்லரில் என் நண்பர் பார்த்தசாரதியுடன் அடிக்கடி கோன் ஐஸ் சாப்பிடப் போவேன். நண்பர், தேவதைகளால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர். நான் சாத்தானின் செல்லக் குழந்தை. நண்பர் ஐஸ் க்ரீம் சாப்பிடும் அழகைப் பற்றி காவியமே எழுதலாம். உதட்டில்கூட ஒட்டாமல் கடைசிச் சொட்டுவரை  சிந்தாமல், கையில் பிடித்துச் சாப்பிட்ட தடயமே தெரியாமல், ஒரு மைக் பிடித்துப் பேசி முடித்த லாகவத்தில் எப்படித்தான் அவர் சாப்பிடுவாரோ தெரியாது.

அவர் சாப்பிட்டு முடித்துப் பத்து நிமிடம் ஆனபிறகும் என் கோன் முடிந்திருக்காது. கோனின் வெளிப்புற பிஸ்கட் தோல் பாதி பிய்ந்திருக்கும். க்ரீம் எந்தக் கணமும் பொத்தென்று கீழே விழும் அபாயத்தை உணர்ந்தவனாக, அப்படியே அதை விழுங்கப் பார்ப்பேன். உதடு, கன்னம், மூக்கு என்று அது பரவி, என் மானசீகத்தில் கோகுலத்துக் கண்ணனாக உணர்வேன். தவிரவும் வாயில் நிறைந்த ஐஸ் க்ரீமின் குளுமை தாங்க மாட்டாமல்  துரிதகதியில் சுரம் பாடும் பாகவதர்போல் முகத்தை அப்படியும் இப்படியும் ஆட்டி, அரைத்து அதை உள்ளே தள்ளப் பார்ப்பேன். பாதி வெளியே வழியும். அதற்குள் கையில் பிடித்திருக்கும் கோனுக்கு என்னவாவதுஆகிவிடும். சொல்லி வைத்தமாதிரி அதன் அடிப்புறத்தில் ஒரு ஓட்டை விழுந்து சொட்டத் தொடங்கும். ஐயோ சொட்டுகிறதே என்று கையை நகர்த்தினால் பாதி உடைந்து விழும். ஒரு நிரந்தர ஆராதகனை ஐஸ் க்ரீம்களின் சமூகம் இழந்ததே இதனால்தான்.

சமைப்பது போலவே உண்பது ஒரு கலை. எனக்குப் பார்க்க வாய்த்த பிரகஸ்பதிகளுள் ஜப்பானியர்களும் கிரீஸ் நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களும் ரொம்ப அழகாகச் சாப்பிடுவார்கள். இந்தக் குச்சி வைத்து சாப்பிடுவது எனக்கு எப்போதும் தீராத ஆச்சரியம். சீன உணவகத்துக்குப் போய் நூடுல்ஸ் ஆர்டர் செய்தாலும் வெங்காயப் பச்சடியை அதன் தலையில் கொட்டி தயிர் சாதம் மாதிரி பிசைந்து அடித்தால்தான் திருப்தி ஏற்படுகிறது. ஏனோ, இது நம்முடன் சாப்பிட வருவோருக்குப் பெருத்த சங்கடங்களை உண்டாக்கிவிடுகிறது.

பல்லாண்டு காலமாக மனத்தளவில் இந்த விஷயம் என்னை எத்தனை பாதித்திருக்கிறது என்பதை விளக்கவேமுடியாது. ஒரு கட்டத்தில், சாப்பிடும்போதெல்லாம் என்னைச் சுற்றி இருப்பவர்கள் எப்படிச் சாப்பிடுகிறார்கள் என்று கவனிப்பதே என் முதன்மையான செயல்பாடாக ஆகிப்போனது. நான் கவனித்த வரையில் ஆண்களைவிடப் பெண்கள் அழகாகச் சாப்பிடுகிறார்கள். அதிகம் சிந்துவதில்லை. ஒரு பெண்ணின் அழகுணர்ச்சியை அவள் முருங்கைக்காயை எப்படிச் சாப்பிடுகிறாள் என்பதைப் பார்த்து அளவிடுவதே சரியாக இருக்கும் என்பது என் தீர்மானம்.

அமரராகிவிட்ட முன்னாள் மேற்கு வங்க முதல்வர் ஜோதிபாசுவை பேட்டியெடுக்க ஒரு சமயம் அவர் வீட்டுக்குப் போயிருந்தேன். பேட்டி முடிந்ததும் சாப்பிட்டுத்தான் போகவேண்டும் என்று வற்புறுத்தி அழைத்தார். எளிய சிற்றுண்டி. அவர் மனைவிதான் பரிமாறினார். ‘நீங்களும் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டால் சந்தோஷப்படுவேன்’ என்று சொன்னேன். அவர் மறுக்கவில்லை. என் பக்கத்தில்தான் உட்கார்ந்தார். சம்பவம் நடந்து பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. இந்தக் கணம்வரை அந்தக் காட்சி கண்முன் நிற்கிறது. ஒரு மாயாஜாலம் மாதிரி இருந்தது, அவர் சாப்பிட்ட அழகு. இலையில் ஒரு சொட்டு மிச்சமில்லை. நகம் தாண்டி ஒரு பதார்த்தமும் விரலைத் தொடவில்லை. உண்ட சுவடே இல்லாமல் வினாடிகளில் முடித்து, எழுந்துவிட்டார்.

நான் எழுந்தபோது மிகவும் குற்ற உணர்ச்சியாக இருந்தது. மேசையில் நான் உண்ட இடம் மட்டும் கலிங்கப் போர் நடந்த களம் மாதிரி இருந்தது. கடவுளே, இந்த அம்மணி அப்போது என்னை ஒரு தனி மனிதனாகவா பார்த்திருப்பார்? தமிழ்நாட்டுக்காரனாக அல்லவா பார்த்திருப்பார்? மாநிலத்துக்கே அவப்பெயர் சேர்த்திருக்கிறேன். வெகுகாலம் அது எனக்கு மறக்கவில்லை. பெண்களை நான் பொறாமையுடன் பார்க்கத் தொடங்கியது அப்போதிருந்துதான். [திருமதி கமல் பாசு, 2003ம் ஆண்டு காலமானார்.]

அப்படியும் முழுப் புகழைக் கொடுத்துவிடுவதற்கில்லை. ஒரு சில பங்கரை குலப் பெண் பிரதிநிதிகளும் இருக்கவே செய்கிறார்கள். சந்திரா, சுஜாதா என்று எனக்கு இரண்டு உடன் பிறவா சகோதரிகள் இருக்கிறார்கள். ரொம்ப காலத்து சிநேகிதம். உணவைச் சிந்துகிற விஷயத்தில் உலகத்தரம் வாய்ந்தவர்கள். புடைவை, சுடிதாரில் இருவரில் யார் ஒருவர் உணவைச் சிந்திக்கொள்வதைப் பார்க்க நேர்ந்தாலும் என் மனம் ஆனந்தக் கூத்தாடும். பரவசத்தில் கண்ணில் நீர் மல்கும். ஆண்டவனே, நன்றி. என்னைப் போல் ஒருவர். தண்ணீர் பாட்டில் மூடியைத் திறந்தால்கூட  நாலு சொட்டு வெளியே தெறிக்காமல் திறக்க முடியாது. ஒரு சகோதரி டிபன் பாக்ஸில் எடுத்து வரும் ஓட்ஸ் கஞ்சியைத்தான் பொதுவாகத் தனது உடைகளுக்கும் போடுவார். எதைத் திறந்தாலும் கொட்டுவார். உடனே நான் வாழ்த்துத் தெரிவிப்பேன். இன்னொருவர் சாப்பிட்டுவிட்டு வாய், கை கழுவிய பிறகும் சாப்பிட்ட தடயத்தைப் பல மணி நேரங்களுக்கு வெளிப்படுத்தும் சூட்சுமம் அறிந்தவர். இந்த விஷயத்தில் என்னைக் காட்டிலும் கைதேர்ந்தவர்.

தீவிரமாக யோசித்துப் பார்த்தால் இந்த இரண்டு பெண்களையும் நான் உடன் பிறவா சகோதரிகளாக என் மானசீகத்தில் வரித்துக்கொண்டதன் காரணமே அவர்களும் என்னைப் போல் பங்கரை குலப் பிரதிநிதிகளாக இருப்பதால்தான் என்று நினைக்கிறேன்!