ஒரு தீவிரவாத செயல்திட்டம்

ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்னர் ஒரு சம்பவம் நடந்தது. வீட்டில் ஒரு விசேஷம். வருகிற விருந்தினர்களுக்கு வெற்றிலை பாக்குடன் என்ன வைத்துக்கொடுக்கலாம் என்று பேச்சு வந்தது. என் அப்பாவை சந்தோஷப்படுத்த முடிவு செய்து, நான் ஓர் அறிவிப்பு செய்தேன். எத்தனை பேர் வந்தாலும் சரி. வெற்றிலை பாக்குடன் என் அப்பா எழுதிய திருக்குறள் உரை புத்தகத்தை அவர்களுக்கு அன்பளிப்பாகத் தருவது. செலவும் பொறுப்பும் என்னுடையது.

அப்பாவுக்கு உண்மையிலேயே அதில் மிகுந்த மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. சுமார் நூறு பேர் வந்திருப்பார்கள். அத்தனை பேரும் திருப்தியாகச் சாப்பிட்டுவிட்டு, திருக்குறள் உரையுடன் வீட்டுக்குப் போனார்கள். இது நல்ல பழக்கம், எல்லோரும் பின்பற்றலாம் என்று பலபேர் சொன்னார்கள். நிகழ்ச்சிக்கு வந்திருந்த திருப்பூர் கிருஷ்ணன், மாலன் போன்ற எழுத்தாளர்களும் இதை மிகவும் பாராட்டினார்கள்.

ஒரு சில மாதங்கள் கழிந்திருக்கும். உறவினர் ஒருவர் வீட்டுக்கு அப்பா போகவேண்டியிருந்தது. உறவினர் என்பதற்கு அப்பால் மிகவும் நல்ல மனிதர்கள், அன்பானவர்கள், பண்பானவர்கள் அவர்கள். ஆனால் அன்றைய தினம் அப்பாவுக்கு அத்தனை மகிழ்ச்சிகரமானதாக இல்லை. அன்பான உறவினர், தங்கள் வீட்டு டிவி ஸ்டாண்ட் ஆடாமலிருக்க, அப்பாவின் திருக்குறள் உரையைத்தான் அடியில் முட்டுக்கொடுத்து வைத்திருந்தார்கள்.

துடித்துப் போய்விட்டதாகச் சொன்னார் அப்பா. அதற்கு பதில் அவரைக் கீழே தள்ளி நெஞ்சில் ஏறி மிதித்திருந்தால்கூடத் தாங்கிக்கொண்டிருந்திருப்பார். புத்தகங்களின் அருமை தெரியாதவர்களுக்கு அன்பளிப்பாக அதனைக் கொடுப்பது எத்தனை பெரிய பிழை! அவர்களை நாம் குறை சொல்லக்கூடாது. அவர்களுடைய வாழ்வில் புத்தகம், வாசிப்புக்கான இடம் என்பது சொற்பமானதாகவோ, இல்லவே இல்லாததாகவோ இருக்கக்கூடும். அது அவர்களுடைய தேர்வு. தமக்கு உபயோகமற்ற ஒரு பொருளை அவர்கள் டிவி ஸ்டாண்டுக்கு முட்டுக்கொடுக்கப் பயன்படுத்துவதில் ஒரு பிழையுமில்லை. நாம் மரத்துண்டுகளையோ, பிளாஸ்டிக் குப்பிகளையோ பயன்படுத்த மாட்டோமா? அந்த மாதிரி அவர்களுக்கு அது.

தவறு என்னுடையது. புத்தகம் தொடர்பாக ஏற்கெனவே எனக்குச் சில கறாரான நெறிமுறைகள் உண்டு. பொதுவாக நான் யாருக்கும் இரவல் கொடுக்க மாட்டேன். விரும்பிக் கேட்பவருக்குக் கூட முடியாது என்று முகத்தில் அடித்த மாதிரி சொல்லிவிடுவது என் வழக்கம். தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கு மிகுந்த நெருக்கமானவர், நம்பகமானவர் என்றால் மட்டும் தருவேன். அதுவும் கடுமையான எச்சரிக்கைகளுடன்.

அதே போல யாரிடமும் இலவசமாகப் புத்தகங்களை வாங்கிக்கொள்வதோ, என்னுடைய புத்தகங்களை இலவசமாகத் தருவதோ அறவே பிடிக்காது. வீட்டுக்கு வரும் உறவினர்களில் சிலர் கேட்பார்கள். உன் புத்தகங்களைக் கொடேன், படித்துப் பார்க்கிறேன். நீங்கள் அவற்றைப் படிக்காததால் எதையும் இழக்கமாட்டீர்கள் என்று சொன்னாலும் சொல்வேனே தவிர, கொடுக்க மாட்டேன். காசு கொடுத்து வாங்க முடியாதவர், ஆனால் நிச்சயம் வாசிப்பார் என்று நான் நம்புகிற நபர்கள் தவிர வேறு யாரும் என்னிடமிருந்து புத்தகம் வாங்கிவிட முடியாது.

என் நண்பர் ஒருவர் இருக்கிறார். மிக நெருங்கிய நண்பர். என்னுடைய புத்தகங்கள் அச்சாகி வரும்போதெல்லாம், ஒருமுறையாவது நான் அவருக்கு ‘அன்புடன்’ கையெழுத்திட்டு ஒரு பிரதி தருவேன் என்று எதிர்பார்ப்பார். பல சமயம் கேட்டும் இருக்கிறார். ஆனால் மாட்டேன். நிர்த்தாட்சண்யமாக மறுத்துவிடுவேன். என்னுடைய ‘ஆத்தர் காப்பிகள்’ பத்தும் எப்போதும் என்னிடமேதான் இருக்கும். [விதிவிலக்காக, சில சிஷ்யப்பிள்ளைகளுக்கு மட்டும் ‘உருப்படு’ என்று எழுதிக் கொடுப்பேன். அப்படி என்னிடம் புத்தகம் வாங்கியபின்பும் அவர்களில் யாராவது உருப்படாதிருந்தால் என்ன விளைவு இருக்கும் என்று நீங்கள் அவர்களைத்தான் கேட்கவேண்டும்.]

இதன்பொருட்டு என்னை யாரும் தவறாக நினைத்துக்கொள்வது பற்றி ஒருபோதும் நான் கவலைப்பட மாட்டேன். புத்தகங்களை மதிக்கத் தெரிந்தவர்கள் அநேகமாக இலவசமாகப் பெற விரும்பமாட்டார்கள். அவ்வண்ணமே, தகுதியற்றவர்களுக்குத் தரவும் மாட்டார்கள்.

மேற்படி சம்பவத்தில் நான் பெற்ற பாடம், இனி வெற்றிலை பாக்கு கவரில் டிவி ஸ்டாண்ட் குப்பிகள் வைத்துக்கொடுக்கலாம் என்பது. இதனை இப்போது நினைவுகூர்வதன் காரணம், புத்தகக் காட்சி வந்துவிட்டது என்பது.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் கண்காட்சியில் நூற்றுக்கணக்கான நண்பர்களைச் சந்திக்கிறேன். அவர்களில் பலர் எழுதக்கூடியவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். கவிதைத் தொகுப்போ கதைத் தொகுப்போ அவர்களுக்கு சாத்தியமாகிவிடுகிறது. கண்காட்சியில் அத்தகையவர்களைப் பார்த்துவிட நேர்ந்தால் பெரும் பிரச்னையாகிவிடுகிறது. ஒன்று, அவர்கள் தமது தொகுப்பைத் தூக்கி தடாலென்று நீட்டிவிடுவார்கள். அன்புக்காக அதனைப் பெற்றுக்கொள்வதும் கஷ்டம், கொள்கைக்காகக் காசு கொடுத்து வாங்குவதும் கஷ்டம். நான் வாங்கவேண்டிய நூல்களை முன்கூட்டியே திட்டமிட்டு, பட்ஜெட் போட்டு வைத்துவிடுவேன். திட்டங்களைக் கண்டபடி மாற்றிக்கொண்டிருப்பது சாத்தியமில்லை. தவிரவும் நான் வாசிக்க விரும்பாதவற்றுக்குச் செலவு செய்ய ஒருபோதும் விரும்பமாட்டேன்.

இந்தப் பிரச்னையை எப்படிச் சமாளிப்பது? நீண்ட யோசனைக்குப் பிறகு ஒரு முடிவு செய்திருக்கிறேன்.

இந்தப் பொது அறிவிப்பை வாசிக்கும் நண்பர்கள் இனி எனக்குப் புத்தக அன்பளிப்பு தரமாட்டார்கள் என்கிற நம்பிக்கையுடன், வாசிக்காத பிறருக்கான யோசனை இது:

யாராவது கண்காட்சி வளாகத்தில் என்னிடம் தங்கள் புத்தகங்களை நீட்டினால் உடனே அதற்குரிய பணத்தை எடுத்துக் கொடுத்துவிடுவேன். ஆனால் ஒரு கண்டிஷன். அவர்கள் கண்டிப்பாக மாயவலை வாங்கியாக வேண்டும்! இந்த நிபந்தனைக்கு ஒப்புக்கொண்டால் யாருடைய புத்தகத்தை வேண்டுமானாலும் வாங்கிக்கொள்ளப் போகிறேன்!

மாயவலை ஏற்கெனவே நன்றாக விற்றுக்கொண்டிருக்கிறது. அதனோடு இந்த நூதன தீவிரவாத நடவடிக்கையும் இணையுமானால் என்னுடைய வருடாந்திர ராயல்டி மேலும் அதிகரிக்கும். என்னைப் பார்த்து, பிற எழுத்தாளர்களும் இந்த உத்தியைக் கடைப்பிடிக்க முன்வருவார்கள். ஒரு முன்னோடி என்ற அளவில் சரித்திரத்தில் நிற்க அல்லது உட்கார ஒரு மூலை கிடைக்கும்.

என்ன சொல்கிறீர்கள்?